çekip gitme isteği yanıbaşında oturuyor Ayla'nın

İstanbul'un şu son çeyreğini seyredalmış,

martıların karşı apartmanın çatısına konuşlarına

kanatlarını genişçe açışlarına 

korna sesleri yetmiyor gibi arabanın camlarını 

gümbür gümbür müziğe rağmen açan arabalara

son beş yılını geçirdiği evine, yeşil koltuğuna

komşunun balkonundaki çamaşırlara bağırıyor.

her gün aynı kavga -çek git hadi, artık kalk, kalamazsın burada-

eline geçen vazoyu, bardağı, ilaçları ve kitapları savuruyor Ayla.

-olmuyor işte, yapamıyorum, sabretmem gerek biraz daha-

belki daha da uzağa sürmeli yokuşlarını

burada aile olabileceğine inanmak zor, kabullenmek işkence gibi

her gün ölüm haberine uyandığımız ahlakın, etiğin ve sanatın 

bu toprakları terk edişine ağlıyor Ayla,

cebine silah diye doldurduğu, doldurmaya zorlandığı taşlar,

artık yürümesine engel prangalar

şu ezan sesinden de bir vazgeçebilse, köşebaşı camilerinden

Beyoğlu'ndan ve Eminönü'nden, simitten ve çocukluk aşkından

o zaman bitecek bu her gün kulaklarını parçalayan kavgalar

koca çanta yetecek yoluna.
Ayla yüzünü silip sokağa çıkacak o zaman
gemiye binecek.

monsieur1