saadet

Uzak bi’ şehirsin beni bekleyen.

            Ayakların yok, gelemezsin bana fakat tüm endamınla orada,

 beklemektesin.

Epeski kitaplarımı toplamak zor olan. Ne kıyafetler ne eşyalar ne de anılar. Hele anılar en makulü, dağıtıp fırlatması en kolayı. Bırakıyorum gidiyorlar belki zihnimden, yüreğimden değil. Ne önemi var? Pasaport istersin belki ama yürek?

Kokum sinmiş midir şu eve? Hislerim kaymış mıdır veya penceremden penceresine?

Sırtımda çantam uzaklaşırken can alıcı ışıklarına doğru, yeniler fark edecekler mi bir zamanlar buranın eskisi olduğumu?

Uyuma şehir aç kapılarını, Der-saadet kapattı bile arkamdan.