esir

aklını köle etmiş korkularına

baksana yalnızlıklarımıza

         hep

                yine

         orada

köşede kalmasınlar

   sen de, ben de bir hediye gibi.

aklını köle etmiş korkularına

susma artık, gidişin susmasın

              hep

                       aynı

              burada

canımın yanın olduğu zamanlardan kalma

aklını köle etmiş korkularına

yeni diyorsun bana

      bense yine diyorum

              hep

                       sanki                              

                       orada

düşlediğim ne varsa başucunda

             korkularına

                             köle olmuş şimdi.

mösyö 1

saadet

Uzak bi’ şehirsin beni bekleyen.

            Ayakların yok, gelemezsin bana fakat tüm endamınla orada,

 beklemektesin.

Epeski kitaplarımı toplamak zor olan. Ne kıyafetler ne eşyalar ne de anılar. Hele anılar en makulü, dağıtıp fırlatması en kolayı. Bırakıyorum gidiyorlar belki zihnimden, yüreğimden değil. Ne önemi var? Pasaport istersin belki ama yürek?

Kokum sinmiş midir şu eve? Hislerim kaymış mıdır veya penceremden penceresine?

Sırtımda çantam uzaklaşırken can alıcı ışıklarına doğru, yeniler fark edecekler mi bir zamanlar buranın eskisi olduğumu?

Uyuma şehir aç kapılarını, Der-saadet kapattı bile arkamdan.